Van leven naar overleven
Stress en spanning waren jarenlang onderdeel van mijn dagelijks leven. Eigenlijk ging het al fout in 2019, toen ik de diagnose keelkanker kreeg. Dan stort je hele wereld in. Je komt in een sneltrein terecht van onderzoeken, behandelingen en ziekenhuisbezoeken. Alles draait ineens om overleven.
Tegelijkertijd had ik thuis mijn vrouw en dochter die ook hulp van mij nodig hadden. Ik voelde me verantwoordelijk, zowel thuis als op het werk. Ik was de kartrekker, de zorgzame man die altijd maar doorging. Op mijn werk wilde ik alles goed blijven doen. De spanning bouwde zich langzaam op, zonder dat ik het doorhad.
Dat lukte lange tijd, totdat het in april 2024 misging.
Luisteren naar je lichaam
Ik werd op mijn werk onwel en met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Mijn lichaam trok aan de noodrem. Het gaf een signaal: je gaat niet meer door, stop. Dat moment kwam keihard binnen. Het was voor mij het tweede duidelijke teken dat mijn lichaam me gaf.
De stress had zich jarenlang opgehoopt en ik had die signalen genegeerd. En dit keer heb ik er wél naar geluisterd. Ik ben hulp gaan zoeken, want ik realiseerde me dat ik mezelf compleet was kwijtgeraakt. Ik kende geen grenzen meer. Alles draaide om doorgaan, zorgen voor anderen.
Ik dacht oprecht dat iedereen mij nodig had en dat ik de wereld moest verbeteren. Maar dat is een onmogelijke opgave — dat wil je niet en dat kan je ook niet.
Leren kiezen voor jezelf
Bij Phitaal heb ik geleerd dat ik op de eerste plaats mag staan. Dat was voor mij een enorme omslag. Ik was iemand die zichzelf altijd wegcijferde, maar daar ben ik mee gestopt. De spanning die ik jarenlang had genegeerd, kwam eindelijk ter sprake.
Wat mij meteen opviel, was dat je daar niet wordt gezien als ‘de patiënt van één therapeut’. Je wordt begeleid door een heel team. Er is een regiebehandelaar die op de achtergrond meekijkt hoe het gaat en hoe je vordert.
Daarnaast had ik gesprekken met een cognitieve gedragstherapeut en een psychosomatisch therapeut, en werkte ik ook met fysiotherapeuten. Ze pakken het lichamelijke én het mentale aan. Juist die combinatie maakt het krachtig. De opgebouwde spanning kwam immers niet alleen voort uit mijn gedrag, maar zat ook vast in mijn lijf.
Eigen regie in je herstel
Wat mij echt verraste, is hoe goed de communicatie is tussen de verschillende therapeuten. Na een sessie met de een kon ik bij een ander terecht, en die wist precies waar ik stond in mijn proces. Ze hadden zich goed ingelezen, wisten wat ik had besproken, en sloten daar naadloos op aan.
Dat voelde heel veilig. Bovendien zijn het gewoon hele warme, lieve mensen. Ze vroegen: “Marcel, wat kunnen we voor je doen?” Niet: “Dit is het behandelplan.” Maar echt: “Wat wil jij?” Dat maakte dat ik me vanaf het begin serieus genomen en gezien voelde. De spanning die ik altijd met me meedroeg, werd stap voor stap minder.
Warm en respectvol
Het voelde daar niet klinisch of afstandelijk. Zelfs de wachtkamer straalt warmte uit — het is gewoon een gezellige woonkamer. En de mensen tegenover je zijn geen ‘therapeuten’ op een voetstuk, maar gewoon mensen met een goed hart.
Ze gaan respectvol en oprecht met je om. Dat maakte dat ik me meteen thuis voelde. Het voelde niet alsof ik bij een psycholoog zat, maar alsof ik met een betrokken persoon sprak die het beste met me voor had. De stress verdween niet in één keer, maar het werd steeds beter hanteerbaar.
Een nieuw begin
Het is het mooiste wat je kunt doen: goed voor jezelf zijn. Die drempel om hulp te vragen — die was er bij Phitaal voor mij gewoon niet. Ik werd daar zo warm ontvangen.
De spanning van jarenlang overleven maakte langzaam plaats voor rust. En nu? Nu ben ik echt een andere persoon. Ik noem het versie 4.0 van mezelf. Een verbeterde versie. Ik ben er trots op dat ik deze stap heb gezet.
