Geen pillen, wel nieuwe tools
“Ik wilde zonder medicatie herstellen. De therapeuten respecteerden die wens en reikten hulpmiddelen aan waarmee ik angst, paniek en somberte leerde hanteren. De enige weg bleek dwars door de pijn heen. Gaandeweg ontdekte ik hoe veerkrachtig ik ben.”
Samen met een multidisciplinair team
“Eerlijk? In het begin schrok ik van het idee dat ik meerdere behandelaren zou krijgen. Mijn team bestond uit een regiebehandelaar, cognitief therapeut, psychosomatisch therapeut en fysiotherapeut. Ik dacht: moet dat allemaal? Maar al snel merkte ik hoe waardevol het was dat verschillende therapievormen elkaar aanvulden. Die combinatie sloot precies aan bij mijn klachten.”
“Door de mix van gesprekken, lichaamsgerichte therapie en runningtherapie werkte ik aan herstel met hart, hoofd en handen. Pas toen voelde ik hoe breed mijn klachten eigenlijk waren – en hoe goed het is als die vanuit meerdere kanten worden benaderd.”
Grenzen voelen en aangeven
“Tijdens drie sessies per week oefende ik in het stellen van grenzen – op mijn werk, thuis en met vrienden. Niet iedereen waardeerde mijn ‘nieuwe ik’, maar de mensen die bleven, juichten de verandering toe. Mijn zelfbeeld groeide, de innerlijke criticus raakte op de achtergrond en ik slaap weer rustig.”
Vandaag staat Linda anders in het leven: “Mijn gepieker en eeuwige criticus zijn naar de achtergrond verdwenen. De nachtmerries en flashbacks zijn weg. De paniek is stil. Ik pieker nog weleens, maar het neemt niet meer de overhand. En als het toch gebeurt, weet ik hoe ik het kan keren. Dat is het verschil.”
Haar kinderen zien het ook. “Ze zeggen dat ik weer lijk op wie ik vroeger was. Vrolijker. Lichter. Meer mezelf. En misschien zijn zij wel de beste graadmeter.”
Zelf verder, maar niet alleen
Ook na haar behandeling kon ze terugvallen op de steun van haar team. Linda: “Wat ik heel prettig vond, was dat ik nog niet helemaal losgelaten werd. Dat voelde veilig. Het was niet meer zo intensief als in het begin, maar ik kon nog steeds terecht als ik ergens tegenaan liep.”
“Die gedachte hielp me om stappen te blijven zetten, juist omdat ik wist dat ik niet alles alleen hoefde op te lossen. Het vertrouwen dat ik het zelf kon groeide, maar het is fijn om te weten dat er op de achtergrond nog iemand met me meedenkt.”
Een nieuw begin, geen eindpunt
“Aan de start van mijn traject stelde ik samen met mijn fysiotherapeut een doel: tien kilometer hardlopen tijdens Maastrichts Mooiste. Die run sloot mijn behandeling symbolisch af én markeerde een frisse start.”
“Ik koppelde mijn persoonlijke doel aan een sponsoractie voor HeArt Ma’at. Als lid van HeArt Ma’at racing 2025 haalde ik een mooi bedrag op voor verder onderzoek om het leven na een hartstilstand of ingrijpen van een ICD weer kleur te geven. Doneren kan nog steeds via de link in de bio van mijn Instagram-pagina.”
“Ik kijk vooruit met vertrouwen. Er is geen eindstreep, het draait om de reis. Het leven zelf is de mooiste prijs!”
